Dobro izvaljanim putem sa Mitrovca ka Mokroj Gori, oko 4 km, ili makadamom od Krnje jele ka Zborištu, oko 3 km, dolazi se na zaravan Tare na 1.200 m nadmorske visine nazvana Sekulić. Okružena četinarima, livade prošarane poljskim cvećem, osveževajućim vetrom po vrelom suncom i pogledom sa visine na Zaovinsko jezero, odaje utisak da ste na nekom bajkovitom mestu.
Kada se izađe na zaravan stoji Tankosin grob, posvećen, kako meštani kažu, lokalnoj seljanki, koja je ovaj svet napustila pre više od 130 godina. A zatim se pojavljuju prve vikendice, uglavnom namenjene za izdavanje turistima, koji žele mir i potpuni odmor.
Sekulić je naseljeno mesto. Tu je i kafana-restoran Kod Bana, u kojoj se gosti mogu lepo osvežiti. Na nekih par stotina metara od kafane nalazi se crkva Svetog cara Lazara. Ta crkva teritorijalno pripada Eparhiji žičkoj Srpske pravoslavne crkve.
Izgradio ju je srpski političar i sportista Borislav Pelević sa više donatora 2012. godine. Napravljena je od drveta kao glavnog i jedinog građevinskog materijala na betonskom temelju. U porti crkve se nalazi manje groblje gde je sahranjen Borislav Pelević, meštani, ali i malo ko zna da je tu sahranjen i Božidar Timotijević, rođeni Beograđanin, pesnik i pisac, a čiji su se bukvar i čitanke godinama koristili u školama.
Božidar Timotijević rođen je 1932. godine u Beogradu, a preminuo 2000. godine. On je bio književnik, pesnik, novinar, urednik… U Udruženje književnika je primljen već 1955. godine, apsolvirao je Filološki fakultet u Beogradu, grupa za svetsku i jugoslovensku književnost. Tokom studija, zajedno sa Brankom Miljkovićem i Žikom Lazićem osnovao je neosimbolističku grupu. Bio je novinar I urednik mnogih listova i časopisa. Potom je bio urednik i novinar listova i časopisa “Mlada kultura” (1954—1956), “Savremenik” (1961—1964), “Poletarac” (starija serija), (1966—1969) i “Književne novine” sedamdesetih godina. Na radiju “Radio Beograd” pokrenuo je akciju “Knjiga solidarnosti”. Donatori su davali knjige koje su potom usmeravane ka školama u zabitima gde je knjiga bila retkost. Na taj način je prikupljeno 2.000.000 knjiga.
Po svojoj želji sahranjen je na planini Tari, na planini na kojoj je provodio mnogo vremena baveći s svojim hobijem — stolarstvom. Iza njega su ostale mnogobrojne pesničke zbirke, tri zbirke pesama posvećene deci, devet dramskih komada, mnoštvo slikovnica, nekoliko bukvara i čitanki, zbornici, antologije. Skoro 25 godina njegovi su bukvari i čitanke bili zvanični udžbenici u Srbiji. Pisao je i tekstove za muziku, scenario za film “Vihor zove Anđeliju”, prevodio je više poznatih knjiga, a njegova dela su prevođena na 25 svetskih jezika. On je autor i mega-hita “Devojko mala”. Nosilac je mnogobrojnih nagrada.
Pored vrata crkve, koja su uvek otključana iako nema nikog, stoji ploča na kojoj piše:”U ime Oca i Sina i Svetoga duha u slavu veliko mučenika kneza Lazara, podiže ovaj hram dr Borislav Pelević sa porodicom, uz pomoć svojih prijatelja i komšija, a naročito velikih priložnika Miodrag Jelisavčić i Božo Jelisavčić, u selu Zaovine, zaseok Sekulić, leta gospodnjeg 2012.”
Kako se ulazi u crkvu, pravo je ikonostas. Levo na zidu je pet uramljenih 70 imena onih koji su pomogli u gradnji crkve svojim radom, materijalom ili novcem, a među njima je i Nacionalni park “Tara”. Odmah pored je sto sa svećama.
– Crkva je stalno otključana. Ko želi može da uđe, da prilog i stavi na krst, a ko želi može sam da uzme sveće i da ostavi novac za njih. Ispred svakih sveća stoji koliko košta. Ispred je mesto gde se pale sveće – kaže jedan stariji meštanin i dodaje da je svakome na savesti ko ulazi i izlazi iz crkve.
Put dalje vodi za Mokru Goru, a ima i levo skretanje, kako meštani kažu za Taru, odnosno za Dobro i Ljuto polje.
Šetnja ovim predelom u ovo doba godine je nešto što osvežava i krepi telo, čisti misli i obnavlja dušu. I zimi je ovaj predeo prelep. U tom period je na raspolaganju i ski staza Nagrmak, dužine 860 m.
Autor LZS
